Gazze bana zavallı olduğumu öğretti!

Filistini yaşayacaktım. Akşam haberlerde gördüğüm sahnelere ağlarken geldi aklıma. Bir gün olsun onların neler hissettiğini anlamaya çalışacaktım. Yarın sabah uyanır uyanmaz başlayacaktım buna. Sabah uyandığımda açık unuttuğum tvde yine haberler vardı. Yine kopuk bacaklar, yine ağlayan bebeler, yine feryad eden analar...
Kaynak: ilkvahiy.net http://www.ilkvahiy.net/muslumanlar-ates-altinda/bir-gun-filistinli-olmak-27629/

Bu gün dışarıdan seyretmeyecektim. İşte şu yerde yatan yavruların anası ben olacaktım. Oradayım. Gözümden sakındığım yavrumun parçalanmış cesedi başındayım. ---Allaaaaaaah! O kurşun sıkan elleriniz taş olsun! O bombalar ocağınıza düşsün! " Ya film izler gibi seyredenlere ne derdim? Ne bakıyorsunuz koyun koyun? Bakmayın! İzlemeyin! Ağlamayın! Ağlamanız umurumda bile değil!

Haberler bitti. Reklamlar başladı. Zayıflama eşofmanı satıyorlar(!) Ben Filistin'deyim, Filistinliyim derdim zayıflamak mı? Zaten yıllardır ambargo altında değil mi vatanım? Odanın içi buz gibiydi. Sıcak yatağımı terketmiştim. Bu gün filistinliydim. Onların sobaları yok. Ateşleri yanmıyor. Onların yürekleri yanıyor. Ama benim dizlerim sızlamaya başladı. Karnıma sancılar giriyor soğuktan. Odanın içinde hem de...Oysa şu an yerle bir olan evimin önünde az önce lime lime parçalarını topladığım yavrularımın başında üşüyüp üşümediğimi bile algılayamıyor olacaktım.

Neden olmuyor? Ateş düştüğü yeri yakıyor değil mi? Ellerimle dizlerimi ovuşturup ısıtmaya çalıştım. Sobayı yakmayacağım. Battaniyeyi de dizlerime örtmeyeceğim. Hatta başıma yağmur yağıyor olmalı ıslanmalıydım.

Yüzümü yıkamak için lavaboya gittim. İçimde Filistin'i yaşamaya çabalarken, hayatımın akışı değişmiyor. Onbeş dakikaya kadar iş yerinde olmalıyım. Aynaya baktım. Yüzümde yangın izleri olmalı değil miydi? Dudaklarımın kenarları çatlamış, suratım acıdan pörsümüş olmalı değil miydi? Oysa mimiklerim o kadar sahte duruyor ki. İçim acıyor evet. Ben olarak acıyor. Filistinli anne olamıyorum bir türlü.Arasıra çok kısacık bir an! O oluveriyorum. Hiç bir kelime kalmıyor dağarcığımda --Allaaaaaaahhh! Diye haykırmak istiyorum.

Giyinip çıktım evden. Otobüs durağına kadar "Allaaaaahhh diye böğüre böğüre gittim. Böğürüyor içim. Bir şeyleri kırmak, birilerine çatmak, birilerine sövmek geliyor içimden. Ergenekonculara, onlara arka tutanlara...birbirinin aleyhinde dır dır eden müslümanlara...benim şeyhim, benim hocam, benim imanım diye laf kalabalığı edip etrafı fitneye boğanlara...Mal hırsına düşüp:" O da benim, bu da benim olmalı" diye helal haram demeden zenginleşmeye çalışanlara... Müslüman güçlü olmalı hadisini yüzüne gözüne bulaştırıp, tek müslüman kendisidir zannedenlere...Vatan millet sakarya tegannilerini salt dillerine dolayıp, parsa toplayanlara...Sövmek istiyorum ulu orta!

Sonra takdir iniyor kalbime. Boynumu büküp: Ne olursun Allahım. Sen imdat et! Hepimize imdat et! Ölenlerimiz hariç, hepimiz dardayız... gaflette olanlarımız da, salt ağlayanlarımız da, öküz gibi seyredenlerimiz de... Hepimiz dardayız. İmdat et ne olur

Üşüdüm. Karnım şişti. Belime doğru sancılar sokuşturuyor. Ben ne kadar acizim böyle?

Otobüse biner binmez, kaloriferin yanındaki koltuğa oturdum.Yuttum böğürtülerimi. Dişlerim kenetlenmiş gene. Çenelerime ağrılar girdi. Sustum. Affet beni Filistinli kardeşim. Senin yerine kendimi bir saat bile koyamadım. Yoruldum. Hem içim, hem dışım. Ben senin kadar güçlü değilim zahir. Şehid anası olan sensin. Güç sana yakışıyor. Ben zavallıyım. Hem de tepeden tırnağa zavallı



ALINTI