Hakk dostlarından sözler

Lokman Hekim oğluna şöyle nasihat etmiş : Yavrum, Allah kuru toprağa yağmur ile hayat verdigi gibi ariflerin hikmetli sözleriyle de ölü kalpleri öyle diriltir,onlara hayat verir.Onun için onların sohbetinde bulun. Yüce bir himmet, sağlıklı bir sevgi ve samimi bir irade,iki dünyada da mutlu bir hayatı temin eder.






Siirt evliyasindan Şeyh Turki hazretlerine gencin biri sordu;

-Efendim, ben namazlarımı muntazam kılıyorum, ama hiç lezzet alamıyorum,Sebep nedir acaba?

Mübarek , şefkatle baktı gence :

-Rabbini , yalnız namazda değil, her zaman hatırla evladım.

Genç anlayamadı:

-Nasıl hocam ?

-Günahları terk edersen, namazlarından lezzet alırsın.





İslâm alimlerinden ve evliyanın büyüklerinden Ahmet Mekkî Efendi hazretlerine bir gün günahlar içinde olan bir genç gelip;

- Efendim, hiç huzurum yok,sürekli içim sıkılıyor, diye dert yandı.

Mübarek sordu:

- Neden sıkılıyorsun oğlum?

- Bilmiyorum hocam. Devamlı bir huzursuzluk var içimde.

- Evladım, Allahü Teâlânın emir ve yasaklarına göre yaşarsan, huzurlu olursun. Huzursuzluk, Allah'tan uzak olmaktan, günah işlemekten,namaz kılmamaktan ileri gelir.

Ve sordu:

- Evinizde, Ehli sünnet alimleri’nin, Allah dostlarının yazdığı kitaplar var mı evladım?

- Var hocam .

- Peki okumuyor musun o kitapları?

- Malesef efendim, okumuyorum.

- Vah vah! Güzelim kitapları raflarda hapsettin öyle mi? Bir hasta, ilacını bilse ama kullanmasa iyi olabilir mi oğlum?

- Olamaz hocam.

- İşte senin halin de buna benziyor. İlacın var, kullanmıyorsun. Bir ilaç kullanılmıyorsa, evde bulunmasının ne faydası olur? O kitapları okuyup tatbik edersen, kurtulursun sıkıntıdan.





Büyük alim ve velilerden Ebu İshak Şirazî hazretleri, bir gün sevdikleriyle sohbet ediyordu ki,
- Allahü Teala bir kulunu severse, ona iki nimet verir, buyurdu.
- Onlar nedir? diye sordular.
Buyurdu ki:
- Birincisi, sevdiği bir kulunu tanıtır ona.
İkincisi insanların dünyasına veya ahiretine faydası olan bir işte çalıştırır o sevdiği kulunu.
Sordular:
- Daha çok severse hocam?
- O zaman dert ve bela verir ona.
- Sevdiği kuluna mı dert bela verir?
- Evet. Ama bu dertleri nimet bilir o kimseler. Derd-ü belayı kemente benzetmiştir büyükler. Cenab-ı Hak, bu kementle tutup kendine çeker sevdiklerini.
Bir gün de,
- İhlas nedir? diye sordular .
Buyurdu ki:
- İhlas, Allahü Teâlâyı çok sevmek ve her sevdiğini Allah için sevmektir.
- En mühim iş nedir?
Buyurdu ki:
- Üç şeydir. Birincisi Allah için öğrenmek. İkincisi öğrendiğiyle amel etmek. Üçüncüsü de öğrendiklerini başkalarına da öğretmektir.
-Bir gün de sohbetinde;
- Çok sayıda iyilik vardır, buyurdu. Ama bunların en iyisi iki şeydir:
Biri doğru iman. Öbürü, insanlara karşı şefkatli olmaktır. Kötülük de çoktur. Ama kötülüklerin en kötüsü iki şeydir.
Biri kâfirlik, öbürü insanlara eziyet etmektir.





Câfer-i Sâdik Hazretleri talebelerine şunları nasihat etmistir:

Bir sâlih amel isleyince onu gözünde küçültesin ve gizli tutasın. Çünkü küçük görürsen seni kendini beğenmeye götürmez. Gizlersen, eksiği tamam olur, fazîleti artar. Salih bir amel islemek istedigin zaman acele et, zira nefs zayıflığa kapılıp onu geciktirebilir veya seni ondan vazgeçirebilir.Mümin kardesine ait sevmediğin bir şey duyarsan, ısrarla onun bir mâzeretinin olabilecegini düşün. Bulamazsan, belki benim anlayamadığım bir özrü vardır, de ve ayıbını ört!





Abdülkâdir Geylânî hazretleri felsefe ile meşgûl olmayı hoş görmezdi, ondan men ederdi. Seyh Muzaffer Mansur der ki: Birkaç kişi ile Abdülkâdir Geylânî hazretlerinin yanina gitmistik. Elimde, felsefe ile ilgili kitaplar vardi. Bizi süzdükten sonra kitabı görmeden bana; "O elindeki kitap ne kötü bir arkadaştır." buyurdu. Bu esnada oradan ayrılıp kitabı bir yere koymak ve bir daha taşımamak hatırıma geldi. Kitabı çok seviyordum. Içerisindeki çok şeyi de ezberlemistim. Tam kalkacaktim, bana dikkatli dikkatli bakmaya başladı. Şaşırıp kalkamadım. "Şu kitabı bana versene."buyurdu. Vermek için kitabı açtım. Bir de ne göreyim kitabin sahifeleri bembeyaz olmuştu, hiçbir sey yazılı değildi. Kitabi kendisine verdim. Tek tek sahifelerine baktiktan sonra bana geri verdi. "Iste Ibn-i Dâris'in Fedâil-ul-Kur'ân (Kur'ân-i kerîmin fazîletleri) kitabı." buyurdu. Kitabi elime alıp baktım, gerçekten onun güzel bir hatla yazılmış bir nüshasi idi. Bana; "Kalb ile tövbe etmek ister misin?" buyurdu. "Evet." dedim. "Öyleyse kalk!" dedi. Kalktım. Zihnimde felsefe ile ilgili bütün öğrendiklerimi unuttum. Daha önce onlari hiç okumamış gibi oldum.



Abdülkâdir Geylânî hazretlerinin insanları gafletten uyaran, kendilerine gelmesine vesîle olan pekçok sözü vardır. Bunlardan bazıları:



Kötü arkadaslari terket. Onlara sevgi duyma, sâlihleri sev. Yakının bile olsa, kötü arkadaştan uzak dur. Uzak bile olsa, iyi arkadaşlarla berâber ol. Kimi seversen, seninle onun arasında bir yakınlık hâsil olur. Bu bakımdan, sevgi beslediğin kimsenin kim olduğuna iyi bak.



Rabbine itaatte bütün gayretinle çalış. Sana vermeyene sen ver. Sana gelmeyene sen git. Sana zulmedeni affet. Niyetinde kullarla, kalbinde ise kulların Rabbi ile beraber olmaya bak. Sadık olmaya, yalancı olmamaya gayret et.



Büyük âlimlere tâbi olunuz; bid'at yoluna, dinde olmayıp, sonradan çıkarılan şeylere sapmayınız.Sabrediniz, sızlanmayınız. Sâbit kalınız, ayrılıp dağılmayınız. Bekleyiniz, ümit kesmeyiniz. Özünüzü günahdan temizleyiniz, kirletmeyiniz. Hele Rabbinizin kapısından hiç ayrılmayınız.